ความเป็นมาของการวัด
           ในสมัยโบราณบรรพบุรุษของเรายังไม่มีเครื่องมือที่เป็นมาตรฐานเกี่ยวกับการวัดระยะทาง เวลา พื้นที่และปริมาตร การสื่อความหมายเกี่ยวกับการวัดของคนสมัยก่อนนั้นจะอาศัยสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติ หรือกิจกรรมที่ทำกันเป็นกิจวัตรเป็นเครื่องมือในการบอก ซึ่งเป็นการสื่อความหมายเกี่ยวกับการวัดที่ได้จากการสังเกตและการคาดคะเนอย่างหยาบๆ ทำให้บางครั้งอาจสื่อความหมายไม่ตรงกัน ยกตัวอย่างเช่น

            การสื่อความหมายเกี่ยวกับระยะทาง
             - บ้านกำนันอยู่ห่างจากบ้านของเราประมาณสองคุ้งน้ำ
             - วัดอยู่ไม่ไกลหรอก แค่เดินไปชั่วข้าวหม้อเดือดเท่านั้น
             - หมู่บ้านนาโต่งอยู่ไกลจากที่นี่เท่ากับเสียงช้างร้อง

            การสื่อความหมายเกี่ยวกับเวลา
            - ให้ออกจากบ้านก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
            - ตื่นนอนตอนไก่ขัน
            - กลับเถอะ นกบินกลับรังแล้ว

            การสื่อความหมายเกี่ยวกัยการวัดได้มีพัฒนาการขึ้นมาเรื่อยๆ ตามยุคสมัย
            สำหรับการวัดความยาวมีวิวัฒนาการเป็นลำดับคร่าวๆ ตามที่เห็นได้ชัดมีดังนี้
            
            การวัดระยะทางของคนไทยในสมัยก่อนจะใช้ร่างกายเป็นเกณฑ์อ้างอิง เช่น 
น้ำลึก 2 ศอก  ผ้ากว้าง 3คืบ  แต่การใช้คืบ ศอก และวาเพื่อบอกระยะทางเป็ฯเกณฑ์การวัดที่ไม่ชัดเจน เพราะร่างกายของแต่ละบุคคลนั้นมีความสั้นยาวไม่เท่ากัน